Το έκτο ταξίδι της ομάδας του Erasmus + MAP πραγματοποιήθηκε και σήμανε το τέλος του προγράμματος. Έξι παιδιά και τρεις καθηγητές ταξίδεψαν στην μοναδική Γαλλία, παρέα με τους Γερμανούς, Ιταλούς, Λιθουανούς και Ισπανούς φίλους τους.
Η άφιξη στο αεροδρόμιο «Charles de Gaulle» ήταν η αρχή ενός νέου ταξιδιού και το τέλος μιας υπέροχης εμπειρίας. Συναντήσαμε ξανά γνωστά πρόσωπα, όμορφες παρέες και τεράστια χαμόγελα. Η μέρα της επανένωσης ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν αυτή η εβδομάδα για να ξεκινήσει με όρεξη, χιούμορ, χωρίς ντροπές και πολλή διάθεση.
Ημέρα Δευτέρα:
Το επίσημο καλωσόρισμα έγινε από τον λυκειάρχη του σχολείου και συνοδεύτηκε με μια τυπική ξενάγηση στο χώρο. Με μια πρώτη ματιά οι γαλλικές σχολικές εγκατάστασεις δεν έχουν καμία σχέση με τις ελληνικές. Το κτίριο είναι τετραώροφο, έχει χωρητικότητα χιλίων μαθητών, και επιπλέον υπάρχουν αίθουσες γυμναστηρίου, χορού, μουσικής, χημείας, βιβλιοθήκης με υπολογιστές και θεάτρου. Οι εξωτερικοί χώροι είναι διακοσμημένοι με φυτά και παγκάκια, ένα κλίμα ευχάριστο στα διαλείμματα. Συνάμα υπάρχει χώρος στίβου όπως και εσωτερικό γήπεδο ποδοσφαίρου-καλαθοσφαίρισης-πετοσφαίρισης.
Στη συνέχεια, στο αμφιθέατρο ακούσαμε ομιλίες ακτιβιστών (που αφιερώνουν εθελοντικά το χρόνο τους σε κέντρα προσφύγων) όπως και ανθρώπων που έζησαν την προσφυγιά (ανάμεσα τους κι ο κ. Μερκούρης, ο λυκειάρχης του σχολείου μας, ο οποίος περιέγραψε επίσης και την κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι πρόσφυγες στην πατρίδα μας). Άλλωστε, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν έπαψαν ποτέ να μας απασχολούν καθώς ήταν ο άξονας γύρω από τον οποίο εξελισσόταν το πρόγραμμα.
Το απόγευμα συμμετείχαμε σε αγώνες ποδοσφαίρου παρέα με προσφυγόπουλα. Μέσα στο γήπεδο δεν ξεχώριζε κανείς, δεν υπήρχαν «ταμπέλες», ούτε διαχωρισμοί, όλοι ήταν παίχτες και όλοι είχαν μια ομάδα να τους στηρίξει.
Ημέρα Τρίτη:
Όλη την εβδομάδα οι ώρες μας στο σχολικό χώρο ήταν λίγες σε σχέση με τα υπόλοιπα ταξίδια αλλά ήταν ώρες δουλειάς και διασκέδασης ταυτόχρονα. Το πρωί της Τρίτης κάθε χώρα ετοίμασε το ταμπλό της όπου περιέγραφε τις εμπειρίες της από όλο το πρόγραμμα. Στις 11.30 π.μ, όπως θα γινόταν κάθε μέρα, χτύπησε το κουδούνι και σαν «καλά παιδιά» (και πειναλέα) πήγαμε στην καντίνα για το μεσημεριανό μας (περίεργες ώρες για έναν Έλληνα που συνήθως γευματίζει στη 1 ή στις 2 μμ.), αλλά έπρεπε να μαζέψουμε δυνάμεις για τον μετέπειτα ποδαρόδρομο.
Το απόγευμα, στο Παρίσι, περπατήσαμε στους δρόμους των αραβικών, ασιατικών και εβραικών συνοικιών, ένα «εθνικό τουρ». Ξεναγηθήκαμε σε ξεχωριστές περιοχές, και νιώσαμε τη διαφορετικότητα ανθρώπων που παρ? όλα αυτά συμβιώνουν.
Ημέρα Τετάρτη:
Αναλάβαμε να ξεναγήσουμε μαθητές γειτονικών σχολείων στην έκθεση που είχαμε ετοιμάσει στους διαδρόμους του σχολείου για το πρόγραμμα. Είχαμε την ευκαιρία να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας, να τους ενημερώσουμε για τους πρόσφυγες αλλά και για το πόσα πολλά κερδίσαμε από τη συμμετοχή μας στο Εrasmus.
Επίσης επισκεφτήκαμε την τοπική βιβλιοθήκη όπου είχε ετοιμαστεί μια έκθεση με το υλικό του προγράμματος και αποτελούσε την συνέχεια της ξενάγησης. Ένα μέρος με ησυχία και πολύ μεγάλη ποικιλία σε βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες ακόμη και CD/DVD, έτοιμα για να τα δανειστείς και να ταξιδέψεις στον ?κόσμο τους?.
Το απόγευμα ακολούθησε η ξενάγηση στο μουσείο μετανάστευσης, στο Παρίσι, η οποία έκανε αναδρομή στο παρελθόν και έφτανε στο παρόν, στους τωρινούς μετανάστες. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως θα συνεχίσουν να υπάρχουν μετανάστες, όσο οι άνθρωποι αναζητούν μια καλύτερη ζωή.
Ημέρα Πέμπτη:
Ένα τελευταίο εργαστήρι που βρισκόταν σε εξέλιξη ήταν η δημιουργία ενός τραγουδιού. Οι «καλλιτέχνες» του προγράμματος έβαλαν τα δυνατά τους και με τη βοήθεια ειδικού και με την καλή διάθεση των καθηγητών κατάφεραν να μας συγκινήσουν με υπέροχους στίχους. Εμείς συμμετείχαμε τόσο στη συγγραφή των στίχων όσο και στη μελωδική απόδοση του.
Τι κι αν ο καιρός ήταν βροχερός, αυτό δε σταμάτησε την ομάδα από να επισκεφτεί το Εθνογραφικό Μουσείο Branly, σε απόσταση αναπνοής από τον Πύργο του Άιφελ, που είναι ένας σύγχρονος χώρος τέχνης, και προβάλλει έργα τέχνης διαφορετικών πολιτισμών: από την Αφρική, την Ασία, την Ωκεανία και την Αμερική.
Ημέρα Παρασκευή:
Η ομάδα του Erasmus δημιούργησε ένα βιβλίο που παρουσιάζει αντιπροσωπευτικά την δουλειά των δύο ετών του προγράμματος. Το MAPBOOK ξεκίνησε να διαμορφώνεται στην Ισπανία από τα ίδια τα παιδιά και συνέχισε στη Λιθουανία, σε συνεργασία με τους Γερμανούς καθηγητές. Αφού λοιπόν τυπώθηκαν και μοιράστηκαν σε όλους τους συμμετέχοντες στο Παρίσι, ταξίδεψαν μέχρι την Ελλάδα και βρίσκονται τώρα στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας, εύκαιρα για όλους εσάς ώστε να δείτε τον κόπο όλων μας και τις δυνατότητες μιας εφηβικής ομάδας με κοινό στόχο.
Ένα από τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα μας ήταν ένα θεατρικό που παίχτηκε από τα παιδιά στο αμφιθέατρο του σχολείου, με λίγες πρόβες αλλά πολύ μεράκι από όλους για να παρουσιάσουν κάτι όμορφο στο κοινό τους. Ο σεναριογράφος ήταν ένα από τα παιδιά του προγράμματος και έγραψε ένα σύγχρονο σενάριο με τις αγωνίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες. Προσπάθησε με παραστατικό τρόπο να παρουσιάσει τον πόνο αυτών των ανθρώπων αλλά και το πόσο αδιάφορα και χωρίς συναίσθημα ανταποκρινόμαστε, γιατί πολύ απλά δεν είμαστε εμείς στη θέση τους. Η «ερμηνεία» των παιδιών ήταν εκπληκτική.
Το τελευταίο βράδυ στην Γαλλία έπρεπε να είναι ανεπανάληπτο. Κι έτσι έγινε. Ένα καραβάκι μας περίμενε στον Σηκουάνα έτοιμο να μας ταξιδέψει πάνω στα νερά του. Αν και το πάρτυ ήταν στο σαλόνι του πλοίου, πολλοί από μας διασκεδάζαμε στο κατάστρωμα με καλή παρέα, δροσερό αεράκι (που μας αρρώστησε όλους!!) και τις όχθες του Σηκουάνα να μας εντυπωσιάζουν με τα μεγαλοπρεπή κτίρια που φωτισμένα ξεπρόβαλλαν σε όλη τη διαδρομή. Ήταν μια βραδιά αξέχαστη, με πολύ χορό για μας και τους καθηγητές, κεφάτα τραγούδια και ξεφάντωμα.
Παρίσι: Ένας μοντέρνος κόσμος…ή μήπως όχι;
Σε όλους μας είναι γνωστά τα πιο όμορφα αξιοθέατα του Παρισιού. Πρώτο πρώτο, ο πασίγνωστος πύργος του Άιφελ, ο οποίος μας υποδέχτηκε με τα φώτα του το βράδυ της άφιξής μας. Ένα βράδυ γεμάτο συγκίνηση και δάκρυα χαράς, όνειρα που πραγματοποιήθηκαν, φωτογραφίες που τραβήχτηκαν, γέλια που ακούστηκαν, κουβέντες που ανταλλάχτηκαν και πολλή ενέργεια.
Η Παναγία των Παρισίων. Μαγευτική, τρομακτική, απίστευτη, μεσαιωνική, ακόμη και λυρική, αυτοί είναι λίγοι από τους χαρακτηρισμούς μας, όταν την αντικρίσαμε. Η αρχιτεκτονική της και τα γνωστά ?gargoyle? κατέλαβαν μοναδική θέση στην καρδιά μας. Όσο όμως προχωρά κανείς στο εσωτερικό του ναού μαγεύεται όλο περισσότερο. Τα αγάλματα και το παιχνίδισμα του φωτός με τα χρωματιστά βιτρό στα παράθυρα σε συνδυασμό με τα εκκλησιαστικά όργανα προσδίδουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στον χώρο της προσευχής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το παράθυρο, που με τα όμορφα του χρώματα με ταξίδεψε σε έναν κόσμο γεμάτο ζωή και αισιοδοξία, μόνο, με μια ματιά ή τα αναμμένα κεράκια που φώτιζαν το μυστήριο στα πρόσωπα των αγαλμάτων.
Η Μονμάρτη. Η ελληνική ομάδα ανέβηκε έναν από τους υψηλότερους λόφους και παλαιό προάστιο του Παρισιού, ύψους 130 μέτρων -με τελεφερίκ για να είμαστε ειλικρινείς. Αυτό όμως δεν αλλάζει το πόσο εντυπωσιακή ήταν η θέα που είδαμε. Μόνο μια πανοραμική φωτογραφία θα μπορούσε να αποτυπώσει το ατελείωτο Παρίσι που απλωνόταν μπροστά μας. Όπως όλοι οι τουρίστες έτσι κι εμείς δε χάσαμε την ευκαιρία να φωτογραφηθούμε.
Φυσικά η «χάρη» μας δεν έφτασε μόνο εκεί, πολλοί από μας είδαμε την Αψίδα του Θριάμβου, το Λούβρο, την Πλατεία Κονκόρντ με τη γνωστή ρόδα, τον οβελίσκο και το συντριβάνι. Διασχίσαμε τον Σηκουάνα και μάθαμε το γαλλικό μετρό καλύτερα από το ελληνικό.
Όσο κι αν η Γαλλία φημίζεται για τα ωμά κρέατα, τις πάπιες και τα βατραχοπόδαρα όλοι μας δοκιμάσαμε την μοναδική κουζίνα της, με τα croissant και το quiche lorraine, madaleine de proust τα «βρωμερά» αλλα γευστικότατα τυριά, τα οποία σε κάποιους άρεσαν ενώ σε άλλους το roast beef έφερε αναγούλα.
Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους γονείς μας, στο σχολείο και στις καθηγήτριες μας, Ιωάννα Παλαιορούτη, Μάνια Χρίστη και Μαρώ Τριανταφύλλου και το διευθυντή Άγγελο Μερκούρη. Το Erasmus + MAP μπορεί να τελείωσε αλλά το ταξίδι μόλις άρχισε…
Μια γεύση του ταξιδιού μας μπορείτε να πάρετε εδώ
Δήμητρα-Σωτηρία Ψυχογιού
Οι εντυπώσεις των ίδιων των παιδιών που συμμετείχαν στο πρόγραμμα:
Σωσσάνα Νικολακοπούλου: «Αν το να εύχεσαι σε όλους να είναι χαρούμενοι και να ακολουθήσουν το δρόμο που θεωρούν εκείνοι καλύτερο στη ζωή, σημαίνει οτι τους αγαπάς, τότε ναι, αυτό το αποκαλώ αγάπη και για αυτό τους αγαπώ όλους.»
Το πρόγραμμα Erasmus + MAP μου δίδαξε πολλά πράγματα καθ? όλη την διάρκεια. Όχι μόνο έμαθα να δουλεύω αποτελεσματικότερα μέσα σε ομάδες αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι έμαθα πράγματα για τον κόσμο στον οποίο ζω. Αυτό το πρόγραμμα μου έδειξε ένα νέο δρόμο, με οδήγησε σε νέους τρόπους σκέψης, μου έδειξε τι σημαίνει πραγματικά η ανθρωπότητα. Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως όσα κάναμε θα βοηθήσουν τους πρόσφυγες με τους οποίους ασχοληθήκαμε (στο πρόγραμμα), αλλά τώρα, μετά από τόση έρευνα θα μπορούμε να σταθούμε μπροστά στην κοινωνία και δεν θα νιώθουμε ντροπή. Πιστεύω πως αυτό το πρόγραμμα μας δίδαξε πάνω από όλα την ανθρωπιά και πως δεν πρέπει να υπάρχουν όρια και στερεότυπα όταν μιλάμε για αποδοχή ανθρώπων. Ο καθένας μας έχει τα δικά του βάσανα και πρέπει να βοηθούμε ο ένας τον άλλον με οποιονδήποτε τρόπο.
Παρόλα αυτά, με βοήθησε να καταλάβω και κάποια επιπλέον πράγματα. Για παράδειγμα, το ότι συνάντησα τόσα πολλά άτομα από άλλες χώρες, δίχως να γνωρίζω τίποτα για εκείνους και μαθαίνοντάς τους στην πορεία, ήταν κάτι πραγματικά γοητευτικό και όμορφο. Είναι εντυπωσιακό βέβαια πως παρά το πόσο διαφορετικοί είμαστε, μοιραστήκαμε όλοι το ίδιο ενδιαφέρον για το πρόγραμμα. Παρά το γεγονός πως δεν ξέραμε κανέναν στην αρχή, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ανήκαμε στην ίδια ομάδα, είχαμε ένα κοινό μέρος για λίγο καιρό, είχαμε ήδη ταιριάξει. Μπορεί να κουτσομπολέψαμε, να τσακωθήκαμε, να διασκεδάσαμε, να απογοητευτήκαμε, να κάναμε φιλίες κτλ αλλά στο τέλος, όλα αυτά ήταν μέρος του σχεδίου. Μπορεί να αναρωτιέστε πώς, αλλά αυτό είναι απόδειξη για το ότι μπορούμε να έρθουμε σε επαφή, να συνεργαστούμε και να δημιουργήσουμε σχέσεις με ανθρώπους που είναι εντελώς διαφορετικοί από μας, γιατί όλα αυτά είναι μέρος της καθημερινότητας μας. Μπορεί να μην είμαι πολύ δεμένη με όλους τους συμμετέχοντες, αλλά σίγουρα αγαπώ τον καθένα τους. Και ναι, μπορεί η λέξη «αγάπη» να είναι υπερεκτιμημένη αλλά για αυτό ακριβώς και την χρησιμοποίησα. Αν το να εύχεσαι σε όλους να είναι χαρούμενοι και να ακολουθήσουν το δρόμο που θεωρούν εκείνοι καλύτερο στη ζωή, σημαίνει οτι τους αγαπάς, τότε ναι, αυτό το αποκαλώ αγάπη και για αυτό τους αγαπώ όλους. Ακούγεται λίγο «μελό» και περίεργο, αλλά δε με νοιάζει καθόλου γιατί έτσι αισθάνομαι.
Ήταν υπέροχο που πέρασα χρόνο με όλους εσάς. Αυτή η εμπειρία ήταν μια ευλογία και με βοήθησε με πάρα πολλούς τρόπους. Οπότε, σας ευχαριστώ, εύχομαι τα καλύτερα και πολλή ευτυχία. Να προσέχετε. Εις το επανιδείν!
Σοφία Χρυσάνθη Μπελεγρή: «…οι νύχτες εκεί ήταν μια εμπειρία που κόβει την ανάσα…»
Το ταξίδι στην Γαλλία ήταν μια ωραία εμπειρία. Μάθαμε περισσότερα για τους πρόσφυγες σε μια άλλη χώρα. Επίσης ένα από αυτά που μου άρεσαν ήταν τα μουσεία στα οποία πήγαμε και τα αξιοθέατα όπως ο Πύργος του Aifel και η Παναγία των Παρισίων. Η φιλοξενία των παιδιών και της ίδιας της χώρας ήταν εξαιρετική!! Όταν πήγαμε εκεί μάθαμε έναν καινούριο τρόπο ζωής. Το πρόγραμμα της ζωής τους ήταν τελείως διαφορετικό από τον δικό μας. Ακόμη και η ομορφιά της χώρας ήταν εκπληκτική και οι νύχτες εκεί ήταν μια εμπειρία που κόβει την ανάσα…
Πέτρος Καρακώστας: «Τα λόγια και οι θεωρίες δεν αλλάζουν τον κόσμο, αλλά οι πράξεις»
Για μένα το ταξίδι στην Γαλλία με το Erasmus + MAP ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή εμπειρία. Ήταν ένα μάθημα και πρακτική που βοήθησε εμένα και τους δικούς μου ανθρώπους να «ξετυλίξουν» τα ταλέντα και τις ικανότητες τους. Οι γνώσεις μου περί του προσφυγικού προβλήματος έχουν διερυνθεί και τώρα μπορώ να συνδέσω τα κομμάτια του παζλ σε ένα. Έκανα φιλίες με νέα άτομα, ήρθα σε επαφή με διαφορετικές προσωπικότητες και για ακόμη μια φορά, όπως και σε κάθε ταξίδι με το Erasmus, ήρθα αντιμέτωπος με ποικίλες και αλλόκοτες οπτικές γωνίες. Πιστεύω πως είμαστε η γενιά που θα κάνει τη διαφορά στο μέλλον! Προγράμματα σαν αυτό διδάσκουν μαθήματα ζωής καλύτερα από οποιοδήποτε μάθημα καθηγητή ή λόγια φιλοσόφων. Τα λόγια και οι θεωρίες δεν αλλάζουν τον κόσμο, αλλά οι πράξεις!
Μαρία Στρίμπελ: «…μπόρεσα να καταλάβω πιο έντονα πόσο δύσκολο είναι να είσαι σε μία τέτοια εποχή μετανάστης ή πρόσφυγας και να έχεις να αντιμετωπίσεις τόσους κινδύνους και τόσα εμπόδια τα οποία θα σε στιγματίσουν εσωτερικά για το υπόλοιπο της ζωής σου.»
Είναι πραγματικά υπέροχο πόσο εύκολο είναι να γνωρίσεις τόσα άτομα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και να δεθείς μαζί τους σε βαθμό που να μην θέλεις να τους αποχωριστείς. Ο ενθουσιασμός μου για αυτο το ταξίδι ήταν φυσικός καθώς κατάφερα να επισκεφθω μία πανέμορφη πόλη με τεράστια ιστορία και να λάβω μέρος στην τελευταία και αξέχαστη επίσκεψη του προγράμματος. Το Παρίσι ως προορισμός είναι για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού του πλανήτη όνειρο ζωής κι αυτό επειδή χαρακτηρίζεται από επιβλητικά αξιοθέατα και κτίρια υψηλής αρχιτεκτονικής που έχουν διατηρήσει την ομορφιά τους στην πάροδο των χρόνων. Οι δρόμοι είναι αρκετά καθαροί στα περισσότερα σημεία,ενώ παντού υπάρχουν διαβάσεις για τους πεζούς και τους ποδηλάτες,σε αντίθεση με την Ελλάδα. Όσον αφορά την γαλλική κουζινα, αν και δεν δοκίμασα πολλά, μπορώ να πω πως είναι όσο γευστική είναι και η ελληνική.Επιπλέον μπορείς να βρεις σε κάθε γωνιά του δρόμου μαγαζιά μικρά και μεγάλα από τα οποία μπορείς να αγοράσεις γνωστά γαλλικά γλυκά. Η φιλοξενία ήταν εξίσου εξαιρετική, η οικογένεια με δέχτηκε σαν να ήμουν μέλος της και με έκανε να νιώθω άνετα όπως θα ένιωθα στο δικό μου σπίτι. Σχετικά με το πρόγραμμα, μπόρεσα να καταλάβω πιο έντονα πόσο δύσκολο είναι να είσαι σε μία τέτοια εποχή μετανάστης ή πρόσφυγας και να έχεις να αντιμετωπίσεις τόσους κινδύνους και τόσα εμπόδια τα οποία θα σε στιγματίσουν εσωτερικά για το υπόλοιπο της ζωής σου. Δεν έχω κάτι άλλο να πω παρά μόνο ότι η συμμετοχή σε αυτό το ταξίδι και στο πρόγραμμα γενικότερα ήταν από τις πιο σημαντικές εμπειρίες της ζωής μου όχι τόσο γιατί είδα από κοντά αυτό το εκπληκτικό μέρος, αλλά γιατί έκανα δυνατές φιλίες που ελπίζω να μην χαλάσουν ποτέ.
Ιάσονας Αναγνόπουλος: «Πλέον γνωρίζουμε ότι μία ζεστή αγκαλιά μας περιμένει σε κάποια γωνιά της Ευρωπης..»
Οι 7 ημέρες που το πρόγραμμα μας έδωσε την ευκαιρία να περάσουμε στο Παρίσι είναι αυτό που θα ονομαζε κάνεις διχως καμία υπερβολή ως “εμπειρία ζωής”. Οι αναμνήσεις από αυτή τη βδομάδα θα παραμείνουν ανεξίτηλες στο χρόνο, όπως ακριβώς και οι φιλίες που δημιουργήθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της. Πλέον γνωρίζουμε ότι μία ζεστή αγκαλιά μας περιμένει σε κάποια γωνιά της Ευρωπης, από άτομα που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες και άγχη της καθημερινότητας τους με μας, από άτομα με κοινά ενδιαφέροντα και το σημαντικότερο, από άτομα που ονειρεύονται όπως ακριβώς εμείς. Ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον που οι λαοί δεν θα έχουν τίποτα να χωρίσουν και η Ευρώπη θα γίνει μία μεγάλη γειτονιά. Ένα μέλλον που η ευρωπαϊκή αδελφοσύνη θα επικρατήσει έναντι των σημείων των καιρών μας…
Δήμητρα Σωτηρία Ψυχογιού: «Γιατί μια αγκαλιά είναι όλο το Παρίσι.»
«Αν δεν το δοκιμάσεις δεν καταλαβαίνεις τη γλύκα» έτσι λέει η γιαγιά μου και να πόσο σωστή σωστή είναι. Η πτήση Ελλάδα-Γαλλία για μένα ήταν ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, γιατί περπάτησα στα σοκάκια του Παρισιού, γιατί γεύτηκα την κουζίνα τους, γιατί ξεναγήθηκα σε μουσεία, γιατί είδα με τα μάτια μου και άγγιξα με τα χέρια μου, γιατί πολύ απλά έγινα μια «μικρή Γαλλιδούλα». Πώς να μην νιώθεις ένα λοιπόν με την πόλη αυτή όταν σου δίνεται τόσο απλόχερα, με μια μόνο αγκαλιά; Γιατί μια αγκαλιά είναι όλο το Παρίσι. Επί μια εβδομάδα ζούσα σε έναν κόσμο ξεχωριστό και ήταν πολύ δύσκολο να τον αποχωριστώ. Όμως έκανα φίλους κι απέκτησα μια νέα οικογένεια, έχω ένα σπιτικό με ζεστό τσάι να με περιμένει, έχω δυο-τρεις φίλους, έναν Γάλλο με καταγωγή από την Κούβα, έναν Ιταλό με χωρισμένους γονείς, ένα Γερμανό απο Τουρκία, μια Ισπανίδα με ιδιαίτερο στυλ και μια Λιθουανή με κατάλευκα ψηλό-λιγνα πόδια, απλά καθημερινά πράγματα. Γιατί αυτό με έμαθε το πρόγραμμα. Έμαθα να μην ξεχωρίζω, να μην στιγματίζω, πόσο μάλλον να μην θεωρώ κάποιον διαφορετικό από μένα. Είμαστε ένα κι αυτό έχει σημασία. Είμαστε μια φωνή. Κι η φωνή αυτή φωνάζει σε εσάς στους μεγάλους «Σώστε ό,τι σας έχει απομείνει γιατί αλλάζουμε τα δεδομένα!»